Wesoły cmentarz

Węgry dały nam w kość. W zasadzie, to dały w kość naszym wątrobom. No bo jak nie pić, jeśli takie smaczne i takie tanie? Niestety każde, nawet najdroższe trunki zawierają siarczany. Po blisko dwutygodniowym raczeniu się węgierskimi winami nasze wątroby zaczęły się buntować. Ok, tak naprawdę to moja wątroba zaczęła się buntować ale wiecie jak pije się z kobietami:

– Dominika napijemy się wina?
– Jasne!
Jacek otwiera wino, walimy z gwinta bo kryształów w podróż nie zabieraliśmy. Po dwóch łykach:
– Dominika trzymaj
– Zzz…
– Dominika?
– Zzzzzzzz… 

Za każdym razem nie pozostawało mi nic innego, jak dokończyć ledwie napoczętą butelkę samemu. Przecież do rana może zwietrzeć.

Podróż po Rumunii rozpoczęliśmy od wizyty w miejscu, które przewijało się chyba przez wszystkie strony i przewodniki z jakimi mieliśmy okazję się zapoznać. Tak zwany wesoły cmentarz w Sapancie to według wielu jedna z pozycji „must see” w Rumunii. Cmentarz nazywany jest wesołym z powodu niecodziennej formy jakie przyjmują tamtejsze nagrobki. Lokalny artysta rzeźbiarz Stan Ioan Pătraș zaczął je wykonywać w roku 1935. Rzeźbione i barwnie malowane płyty, z obrazkami z życia zmarłych opatrzone były humorystycznymi epitafiami opowiadającymi o ich losie. Jeden z napisów nagrobnych głosi:

Tutaj ja spoczywam Pop Toader się nazywam.
Na klarnecie ja grałem i palinkę popijałem,
o tym ja tylko myślałem, gdy po tej ziemi stąpałem.
Miałem też swoje smutki, żywot mej żony był krótki.
Ludziom wesoło śpiewałem, sam sobie w kącie płakałem.

Tak wykonane groby spodobały się wśród lokalnej społeczności a artysta zaczął otrzymywać więcej zlecań. Dziś grobów są setki a miejsce stało się dużą atrakcją turystyczną Rumunii.

Mówiąc zupełnie wprost, wesoły cmentarz w Sapancie, o którym opowiadają wszystkie przewodniki był dla nas dużym zawodem. Powody były dwa. Pierwszy z nich to bilety. Nie żeby były szczególnie drogie albo żebyśmy my byli skąpi. Ale sprzedawać bilety na cmentarz? Naprawdę tego nie rozumiem i pozostawia to u mnie niesmak. Wiem, że ktoś może nie mieć z tym problemu, ja jednak problem mam, podobnie jak mam problem ze sprzedażą biletów do czynnych kościołów czy innych miejsc kultu religijnego. To po pierwsze. Po drugie, wesoły cmentarz w Sapancie jest po prostu brzydki. To prawda, płyty nagrobne są ładne i niecodzienne, ale wszystko poza nimi jest nieładne i szare. Kolorowe płyty zamocowane są w szarych betonowych bazach, groby są ściśnięte do granic możliwości, zieleni jest niewiele a otoczenie samego cmentarza jest równie nieciekawe i szare.

Jednak nie wszystko stracone. Dominika, naczelny researcher w naszym zespole, gdzieś w najgłębszych zakamarkach internetu znalazła informację, że w Sapancie znajduje się drugi cmentarz. Podobnie jak na słynnym wesołym cmentarzu, znajdują się na nim kolorowe nagrobki. Nie jest on jednak aż tak spektakularny więc turyści go nie odwiedzają. Po zobaczeniu „tego słynnego” cmentarza i lekkiej konsternacji postanowiliśmy niezwłocznie odnaleźć „ten mniej spektakularny”. Po kilkunastu minutach kluczenia po okolicznych drogach stwierdziliśmy, że chyba jednak nie będzie tak łatwo i musimy zasięgnąć języka:

– Excuse me, do you know how can we get to the cementary – but not the famous one, the other one? 
– ???
– Pa ruski gawaritje?
– ???
– Eee chyba się nie dogadamy…
– Usted habla español?
– !? – Si, un poco – Nosotros buscamos cementerio, pero no famoso, secundo, otro
– Recto a la 100m, en la intersección a la derecha, 50m y en la izquierda