Opony terenowe na wyprawę 4×4 – nasze doświadczenia po przejechaniu 195.000 km na czterech kontynentach

Skorpiony kupiliśmy na wylocie z Afryki. Przejechaliśmy na nich ponad 65.000 km w Ameryce Południowej. Tutaj znów mała techniczna uwaga, 65k km zrobiły opony na przedniej osi, tylne wytrzymały 57.000 km i odmówiły współpracy (tj. zaczęły się często przebijać – znak, że opony nadają się już do wymiany). Tendencję do szybszego zużywania opon na bardziej obciążonej osi zauważyliśmy we wszystkich oponach których nie rotowaliśmy, co wydaje się logiczne. Opony Pirelli polecił nam nasz znajomy Namibijczyk, któremu uskarżaliśmy się na astronomiczne ceny opon BFG AT (które chcieliśmy kupić, jednak były dwa razy droższe niż Scorpion ATR). Powiedział, że jeśli chcemy porządnych opon ale nie chcemy wydawać kroci na BFG to powinniśmy spróbować ATRów od Pirelli. Po wstępnych oględzinach zgodnie stwierdziliśmy, że w porównaniu do AT KO od BFGoodrich opony Pirelli wyglądają mało terenowo, wręcz delikatnie. Jednak BFG zupełnie odpadały ze względu na cenę, a ponieważ ufaliśmy Johanowi zdecydowaliśmy się na zakup skorpionów. Nie mieliśmy względem nich jakichś szczególnie wygórowanych oczekiwań, ale patrząc z perspektywy możemy stwierdzić, że pozytywnie się zaskoczyliśmy.

Po pierwsze, okazało się, że Scorpion ATR to naprawdę wytrzymała opona. Bieżnik nie jest szczególnie agresywny. W zasadzie, to bardziej przypomina bieżnik opony szosowej niż terenowej. Guma na bieżniku też nie jest szczególnie wysoka (w porównaniu do np. BFG KO). Obawialiśmy się nieco, że na szutrach opona ta będzie łapać dziury. Jednak jej wytrzymałość na południowoamerykańskie bezdroża bardzo przyjemnie nas zaskoczyła. Do czasu kiedy bieżnik był w dobrym stanie nie mieliśmy praktycznie żadnych problemów z przedziurawionymi oponami. Podobnie pozytywnie zaskoczyła nas odporność ścian bocznych. Choć nie wyglądają na szczególnie pancerne, wytrzymały wszystkie kamieniste trasy Ameryki, a były to tysiące kilometrów w warunkach podobnych do tych, z kontynentu afrykańskiego. Kolejny plus dla Scorpion ATR należy się za to, jak opony reagowały na obniżenie ciśnienia. Dopiero wtedy zrozumiałem jak sztywne były BFG KO. Pirelli na 1.2 bara po prostu płynęły i wydaje się, że nie traciły na wytrzymałości choć obawiałem się nieco o ściany boczne, które przy niskim ciśnieniu w oponie są jeszcze bardziej narażone na uszkodzenia. Nic złego się jednak nie wydarzyło. Kolejnym elementem który poczytujemy oponom ATR na plus jest ich zachowanie na mokrej nawierzchni. Wypadają one pod tym względem znacznie lepiej, w szczególności w porównaniu do BFG KO.

Jeśli chodzi o wady Pirelli Scorpion ATR to z pewnością możemy do nich zaliczyć żywotność. Nie przejechaliśmy na nich całej Ameryki Południowej. W pewnym momencie opony zaczęły łapać dziury, co dla nas było oznaką, że ich żywot się skończył i czas szukać zastępstwa. W naszym odczuciu ich mniejsza, w porównaniu do BFG AT KO, żywotność wynika z mniejszej ilości gumy z jakiej zbudowany jest bieżnik. Odnosimy wrażenie, że ilość gumy na bieżniku jest szczególnie istotna kiedy poruszamy się po szutrowych i kamienistych drogach (ergo – Afryka i Ameryka Płd.). Wtedy opony naprawdę dostają w kość a mniejsza ilość gumy oznacza, że opona zostanie 'zjedzona’ przez kamienie szybciej. A kiedy bieżnik nie jest już wystarczająco wysoki aby chronić oponę, pojawiają się częste przebicia. Kolejnym minusem może być to, jak Pirelli Scorpion ATR zachowuje się w błocie. A w naszym odczuciu zachowuje się bardzo podobnie do BFG AT KO, czyli marnie. Bieżnik szybko się zalepia i nie oczyszcza się zbyt sprawnie. Ostatni maleńki minus należy się skorpionom za design. Z pewnością nie są to tak fotogeniczne opony jak BFG czy Cooper’y. Cała ściana boczna jest wielką szarą plamą. Przetłoczenia nie są zbyt dobrze widoczne. A szkoda, bo nawet chińska marka Maxxis postarała się o stylowe białe napisy na ścianie bocznej swoich opon terenowych.

BFG wydawały się wyborem pewniejszym, jednak po przeczytaniu wielu pozytywnych opinii w internecie zdecydowaliśmy się na Coopery. Po pierwsze, w wielu źródłach były one określane jako brakujące ogniwo pomiędzy oponą AT (uniwersalna opona terenowa) oraz oponą MT (czyli oponą do błota). Konstrukcyjnie S/T MAXX w istocie jest zdecydowanie bardziej agresywny niż typowy ATek, ale nie wygląda też na typowego MTeka z bieżnikiem niczym opona do traktora. Po wtóre, chcieliśmy spróbować czegoś nowego. Wiedzieliśmy, że nie zawiedlibyśmy się na BFG AT KO2, jednak S/T MAXX miał w sobie pewien urzekający element innowacyjności. Wiedzieliśmy też, że znów czekają nas tysiące kilometrów szutrowych dróg, więc ilość gumy na bieżniku również miała znaczenie. A wszystko wskazywało na to, że ST MAXX ma jej jeszcze więcej niż BFG AT. Na Cooperach Discoverer S/T MAXX zrobiliśmy 44.500 km po bezdrożach Rosji, Mongolii i Azji Centralnej i z pewnością nie żałujemy naszego wyboru.

Zacznijmy od zalet. Podobnie jak w przypadku BFG AT jest to wytrzymałość, wytrzymałość i jeszcze raz wytrzymałość. Oczywiście na ST MAXXach zrobiliśmy mniej kilometrów niż na BFG AT, jednak patrząc na zużycie bieżnika, nie zawahałbym się ani chwili, aby wskoczyć do samochodu i zrobić dokładnie taką samą trasę jeszcze raz, bez wymiany opon. Po przejechaniu ponad 40k km mam wrażenie, że na oponie zostało więcej bieżnika niż na niektórych innych oponach terenowych w momencie montażu. Nie widać też oznak odpryskiwania gumy z bieżnika ani innych tego typu historii. Kolejnym plusem jest wytrzymałość ścian bocznych. W Azji nie brakowało dróg o dużych i ostrych kamieniach i choć trochę śladów walki na ścianach bocznych widać, nigdy nie obawiałem się o ich wytrzymałość. Sprawiają wrażenie solidnych (choć podejrzewam, że nie tak solidnych jak u BFG). Kolejnym plusem jest zachowanie ST MAXXów po obniżeniu ciśnienia w oponie. Było dla nas niesamowitym zaskoczeniem, jak bardzo plastyczne stają się Coopery po spuszczeniu powietrza do 1.4 bara. Spodziewaliśmy się raczej sztywnego kółka w rodzaju BFG AT KO, podczas gdy Coopery przypominały, a może nawet prześcigały pod tym względem, opony od Pirelli. Jazda po szutrach, piachu i nierównościach była przyjemnością, a przy tym nie miałem aż tak dużych obaw o ściany boczne, jak to miało miejsce w przypadku ATRów. Kolejną zaletą tego modelu jest ich zachowanie na mokrej nawierzchni. Sądząc po agresywnym bieżniku, spodziewałem się, że będzie nieciekawie ale i tutaj Coopery pozytywnie nas zaskoczyły. Wiele prazy próbowałem je sprowokować do poślizgu, ale one uporczywie odmawiały pośliźnięcia się. Pod tym względem, pomiędzy ST MAXXami i BFG AT KO jest naprawdę odczuwalna różnica. Kolejnym elementem in plus jest zachowanie Cooperów w błocie. To chyba jedyna opona jaką mieliśmy, o której mogę powiedzieć, że działała w błocie. Agresywny bieżnik stawiał duży opór a nabrane błoto było łatwo oczyszczane z bieżnika w trakcie obrotu. Samochód na mokrym i płytkim błocie nie tracił tak bardzo przyczepności a jeśli ją stracił, to kontra i dodanie gazu przynosiły spodziewane efekty. W tym aspekcie Coopery wypadały zdecydowanie lepiej niż BFG czy Pirelli. Ostatnim, jednak nie mniej istotnym plusem w przypadku opony o tak agresywnym bieżniku jest to, że Cooper ST MAXX jest naprawdę cichy (jak na oponę terenową). Spodziewaliśmy się, że ze względu na grubą kostkę bieżnika opony będą trochę buczeć, ale nie możemy powiedzieć aby MAXXy generowały więcej szumu niż przeciętne ATki, co naszym zdaniem, przy tak agresywnym bieżniku jest naprawdę godne pochwały.

Teraz przydałoby się opowiedzieć o jakichś wadach Cooperów S/T MAXX, ale jakoś nic nie przychodzi mi do głowy. Wydaje się, że Cooper wziął na warsztat klasyka od BFG i ulepszył pod niemal każdym możliwym aspektem (może prócz wytrzymałości ściany bocznej, której BFG AT zdaje się być królem). Jeśli bardzo chciałbym wymyślić jakąś wadę opon od Coopera, która może być istotna w przypadku samochodów do podróży daleko i długodystansowych, to jest to sieć dystrybucji. Wydaje się, że Coopery widuje się rzadziej niż BFG więc jeśli opona ulegnie uszkodzeniu i będziemy chcieli kupić zamiennik, to może okazać się to nieco bardziej skomplikowane w przypadku Cooperów.